23 Nisan denince aklıma hep bu kareografiler gelir. Daha 4. ve 5. sınıfta olmamıza rağmen en güzel yazıları, resimleri, Türk bayrağını, Türkiye haritasını yapabilirdik o kare kartonlarla. Çok da güzel olurdu. Daha çocukken tribüncülüğün tohumları atılmıştı belki de. O kartonların altında dönen muhabbet ile, tribündeki kareonun altındaki muhabbet birebir aynıdır. Ters kaldıran tipler, yanlış rengi kaldıran tipler evet onlar da hep aynıdır. Ama biz çocukken kareografi yapabiliyorduk. Şimdi yapılamayanlara bakıyorum da. Ulan hiç mi 23 Nisan'a girmediniz? (23 Nisan'a girmek ayrı bir klişedir) Tamam biz aylarca çalışıyorduk ama nihayetinde çocuktuk yav. Ve bunu aslında bayramımız olması gereken ama aslında zehir edilen bir günde yapıyorduk. O derece sinirliydik ve üzgündük. Ama tribün aşkı işte! o kareografi yapılmalıydı. Yanlış yapanlar uyarılmalıydı tatlı bir dille. Aynı şimdi olduğu gibi. Kareografi yapamayan tribünlere inat şu çocuklara helal olsun demek istiyorum!
Katılan tüm çocuklara ; "olmaz olsun böyle bayram" dedirten bayram kutlama sistemimize kafam girsin! Haftalardır güneşin altında haşat olan, enselerinde amele yanığı olan, çalışan çocuklar bugün yağmur nedeniyle bayram kutlayamadı! Ben de çok yaşadım aynı duyguyu. Geçmiş olsun çocuklar. Bayramınız kutlu olsun!
hiç bir kere hayat bayram olmadı ya da
her 23 nisan bir bayramdı . . .
Katılan tüm çocuklara ; "olmaz olsun böyle bayram" dedirten bayram kutlama sistemimize kafam girsin! Haftalardır güneşin altında haşat olan, enselerinde amele yanığı olan, çalışan çocuklar bugün yağmur nedeniyle bayram kutlayamadı! Ben de çok yaşadım aynı duyguyu. Geçmiş olsun çocuklar. Bayramınız kutlu olsun!
hiç bir kere hayat bayram olmadı ya da
her 23 nisan bir bayramdı . . .
1 yorum:
Yüreğine sağlık kardeşim.
+1
Yorum Gönder